امروز 20 فروردین سال 92 بود . 2 روز میشه که عسل بدیعی بازیگر سینما ، زن سوم آقای فریبرز عرب نیا ، یه زن 36 ساله و مادر یه پسر کوچولو به خاک سپرده شد .

بعضی ها میگن خودکشی کرده . بعضی میگن مسموم شده . علت مسمومیت متانول یعنی نوعی الکل بنظر میاد .

توی دفترچه خاطراتش نوشته که امسال من شگفتی ساز میشم . و واقعا هم شد .

عسل بدیعی و خیلی از جوونای هم سن و سال اون ممکنه امسال از دنیا برن . شایدم خودم جزو اونا باشم . دهه بیست زندگیم تموم شد و امروز وارد دهه 30 شدم . بیهودگی همه زندگی ما ایرانی ها رو فراگرفته . میجنگیم برای نیازهای اولیه زندگی .

دغدغه هممون شده خوراک و پوشاک و مسکن . انگار همین دیروز بود که توی کتاب اجتماعی میخونیدم :

نیازهای اولیه انسان چیست ؟

خوراک - پوشاک - مسکن

احساس میکنم که همگی مریضی روحی داریم  . عقده های فروخورده زیاد . عقده هایی که هر از گاهی سر بر میداره و باعث میشه به حقوق همدیگه تجاوز کنیم .

عسل بدیعی رفت و اعضای بدنشم اهدا کرد . اما ماهایی که موندیم و تقویم زندگی رو هر روز ورق میزنیم هیچ فکر کردیم که با این سرعت کجا داریم میریم ......

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی

رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب

که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی بر آنند که این مرغ شیدا

کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد

که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد

شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش باز کن

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

هفته پیش کلاس plc داشتم . از طرف اداره یه دوره پیشرفته برامون گذاشته بودن . البته اسمش پیشرفته بود . بازم بودجه اضافی بخش آموزش بود که باید یه جوری خرج میشد . اما استادش خوب بود . باهاش در مورد رفتنم از ایران مشورت کردم و به این نتیجه رسیدم که یه فن یا مهارتی رو بصورت حرفه ای توی این فرصت باقی مونده یاد بگیرم . نظرش بیشتر روی برنامه نویسی بود . منم دیدم که بد نیست . بعلاوه یه مقداری آشنایی جزئی هم با زبان c دارم . بنابراین تصمیم گرفتم که برم دنبالش . اینجا سعی میکنم اگر حالشو داشتم یه چیزایی در موردش بنویسم .

آهنگ رویایی از دئیوتر یا deuter آهنگ ساز بزرگ آلمانی

1- عضویت در انجمن ملی عکاسان ایران :

20 تا عکس از طبیعت گرفته بودم که مربوط به 2 ساله گذشته بود . بیشتر روستای رحیم آباد در استان گیلان بود و یه تعدادی هم از جزیره قشم . عکس ها رو با برنامه فوتوشاپ ری سایز کردم و طبق دستور سایت انجمن ریختم روی سی دی و حضوری بردم آنجمن. به آدرس خیابان طالاقانی داخل پارک هنرمندان . اینجا که در واقع همون خانه هنرمندان حساب میشه یه هیئت داوری داره که عکس ها رو بررسی میکنه . اگر از نوع نگاه عکاس خوششون بیاد با عضویتش توی انجمن موافقت میکنن . نتیجه اون هم میگن آخر آذر مشخص میشه . بعدشم 80 هزار تومن ناقابل بابت حق عضویت سالانه باید بپردازیم تا رسما کارت عضویت بگیریم

2- ترجمه همه مدارک علمی - کاری - هنری توسط دارالترجمه سعدیان - میدان انقلاب جنب بانک صادرات

هر چی مدارک داشتم به غیر از ریز نمره بردم دارالترجمه سعدیان توی میدون انقلاب و حدودا 290 هزارتومن ناقابل پرداختم . چون مهر تایید دادگستری و وزارت امور خارجه هم میخواستم . به غیر از یکی دو تا غلط کارشون بد نبود . من که راضی ام .

3- ایمیل همه مدارک برای دایی دوستم فرشید

یه رزومه کاری هم درست کردم و با مدارک دیگه فرستادم برای دایی فرشید توی ایالت مریلند در آمریکا . گفته شاید بتونه برام یه دعوتنامه کاری بفرسته . خدا رو چه دیدی شاید منم تا 1 سال دیگه رفتم . حداقل معلوم میشه چند مرد حلاجه و چقدر از حرفهاش درسته

4 - امتحان عملی برق صنعتی درجه 2 در سازمان فنی و حرفه ای

متاسفانه افتضاح از سر و کوله مملکت میباره . توی طرح جدید امتحان عملی سازمان فنی و حرفه ای به آموزشگاه های آزاد واگذار شده و اجبارا من هم راهی آموزشگاه نیکان خودرو در خیابان افسریه شدم . افتضاح برگزاری امتحان , نداشتن سیم برای بستن مدار , برخورد خیلی بد پرسنل و ... یرقابل توصیف بود . به هر حال بنده هم توی این امتحان رد شدم و برای امتحان مجدد باید 15 آذر دوباره برم . امیدوارم دیگه مجبور نشم برم .

 ثبت نام لاتاری سال 2013 شروع شده و تا 10 آبان هم مهلت داره . دفعه پیش که ثبت نام کرده بودم یادم نمیره که عکس نداشتم . کنار دیوار ایستادم و با موبایل همکارم یه عکس انداختم . همش ناراحت بودم که نکنه قبول بشم . اونوقت با این عکس تابلو چطوری بلندشم برم سفارت . امسال تصمیم گرفتم که دیگه یه عکس خوب بندازم . رفتم یه کروات سورمه ای با راه راه آبی کم رنگ گرفتم 28000 تومن . یه کت هم داشتم که 4 سال پیش از بانه گرفته بودم . خدارو شکر هنوز اندازه بود . رفتم عکاسی عکس بگیرم که دیدم همونجا یه خانومه اومده که برای لاتاری عکس بگیره . سنش بالای 40 سال بود . واقعا سن امید به زندگی در ایران بالا رفته ها بیخود نمیگن . بعد هم نوبت بنده شد . اینقدر با کروات ور رفتم که عکاسه صداش دراومد . بعد که عکس گرفت گفتم بذار عکسی که گرفتی رو تو دوربینت ببینم . وقتی دیدم به نظرم اومد جلوی موهام یه کمی کچل نشون میده . آخه با موتور رفته بودم و باد زده بود به سرم موهام رو بهم ریخته بود . نه اینکه کچل باشم ها نه اصلا . ابدا

مشخصات عکس باید به اینصورت باشه که حجمش کمتر از 140 کیلو و سایزش نهایت  600*600 پیکسل . تمام رخ باشه و تا زیر سینه توی عکس پیدا باشه . خدا رو چه دیدی شاید همینو قبول شدیم و دیگه نیازی به دعوتنامه و ... نداشته باشیم .

راستی یادم رفت بگم . فرشید دوستم که داییش براش از ایالت مریلند دعوتنامه فرستاده بود بهم گفت که با داییش صحبت کرده و راضیش کرده که یه کاری هم برای من بکنه . مثلا یه دعوتنامه کاری یا یه چیزی که بهم کمک کنه . البته میدونم که اینکار براش مجانی نیست و احتمالا یه 400 دلاری خرج میکنه . خدا کنه جور بشه من که حاضرم خرجش رو خودم بدم .

حالا توی این گیر ودار بهتره که من روی زبانم کار کنم . باید یه برنامه خوب بریزم . فردا روش بیشتر فکر میکنم .

بعد هم یه نگاه ویژه به مهندس نشون دادم و از خانوم متصدی تشکر غلیظی نمودم طوری که انگار با دوچرخه از روی انگشت مهندس رد شده باشم  و خداحافظی کردم . اما خداییش خودمم باورم نمیشد که کارم راه افتاده باشه . از بس که کارمندان نظام مهندسی به درد نخورن . نتیجه اخلاقی اینکه فقط چشمم اون خانوم متصدی رو گرفته بود و خودمم میدونستم که حرفه مفت زدم . خواهشا فکرتون جای بد نره اگرم رفت نذارین بمونه . بهش کلک بزنین . خوب نیست منحرف بشه

هرچی میخوام اسم این دانشگاه لعنتی رو نبرم نمیشه . امروز برای گرفتن ریز نمراتم رفتم دانشگاه آزاد واحد بوووووووق . مسئول فارغ التحصیلان گفت برو هروقت که فیش 5500 تومن ریختی به حساب و کپی مدرکت رو هم گرفتی بیا پیشم. منم که از قبل مدارک رو آماده کرده بودم فوری گذاشتم جلوش . بیچاره نفسش درنیومد . بعد زد تو کامپیوتر و ریز نمراتمو پرینت گرفت . چسب نواری رو برداشت و شروع کرد به چسب زدن نمراته ثبت شده برای اینکه مبادا یه وقت جعل بشه . یکی نیست بگه آخه واحد بووووووووووق چیه که دیگه بخوان نمراتش رو هم جعل کنن . با توجه به راهنمایی هایی که دوستان توی انجمن های مختلف ارائه کرده بودن من فکر کردم که با امضای رئیس دانشگاه کارم تموم میشه و به خونه برمیگردم ولی بعد فهمیدم که معاونت دانشجویی هم باید قبلش امضا بکنه و بعد از امضای رئیس هم باید بره دبیر خونه . اما تا حالا اداره ای رفتین که همه سر کارشون باشن ؟  مرگ بر این فرهنگ و بروکراسی که خودمون توی جامعه خودمون ایجاد کردیم . نه تنها رئیس دانشگاه نبود و گفتن یک هفته دیگه میاد بلکه از 5 تا معاون دانشگاه ( اداری - مالی - عمرانی - دانشجویی - کوفت - زهر مار و ...) هیچ کدوم سرکارشون نبودن . از ساعت 10 تا 11.5 نشستم تا بالاخره یکی از دخترای دانشگاه گفت که معاون دانشجویی توی دانشکده علوم انسانی کلاس داره . بعد از اینکه کلاس لعنتی اونرو پیدا کردم  نتونستم که حرمت کلاسشو  بشکنم و وسط کلاس در بزنم بنابراین تا ساعت 1 منتظر موندم تا کلاسش تمو بشه . آقای ایکس که معاونت دانشجویی بود اومد بیرون بنظر آدم فوق العاده خوش برخوردی بود . 8 صفحه رو امضا کرد و گفت ریز نمرات یه مدرک 2 امضاست . یعنی برو بچه رئیس دانشگاه نیست و حالا حالا باید بری و بیای . با نا امیدی تموم ریزنمرات رو به سیستم اداری سپردم که خودش امضاهاش گرفته بشه و بره سازمان مرکزی تایید بشه و دوباره برگرده دانشگاه . از الان مطمئنم که حداقل 2 ماه طول میکشه . بنابراین باید دوباره 2 ماه دیگه برم به اون دانشگاه لعنتی . دوستانی که قصد ادامه تحصیل در خارج از کشور رو دارن یادشون باشه که حداقل 2 ماه زودتر اقدام کنن وگرنه سختی زیادی رو باید تحمل کنن . بقیه دوستان هم سعی کنن بعد از تموم شدن درسشون فورا ریز نمرات رو هم بگیرن که 2 سال بعد معلوم نیست آدم بتونه بیفته دنبال کارهاش یا نه .

بالاخره رفتم انسیتو پاستور و پاسپورت به دست با یه لبخند خارجی به لب ازشون خواستم که کارت واکسن بین المللی برام صادر کنن . از اونجایی که از سابقه واکسیناسیونم هیچ اطلاعی نداشتم مجبور شدم از اول شروع کنم . ابتدای کار مبلغ 14.600 تومن بابت واکسیناسیون دیفتری و کزاز دادم . خداییش میصرفه . پارسال که دستم بریده بود رفتم درمانگاه و خواستم واکسن کزاز خالی بزنم گفت 28000 تومان میشه . بعد از اینکه واکسن مذکور رو زدم یه کارت زرد رنگ رو به زبان انگلیسی و از روی پاسپورتم پر کردن و بهم دادن که جلوی ردیف  td مهر شده بود . فکر کنم همون دیفتری و کزاز میشه . بعد دوباره مبلغ 4500 تومن دادم صندوف و اینبار واکسن هپاتیت ب زدم . یه کارت صورتی بهم داد که نوبت مرحله بعدی واکسن هپاتیت ب رو نوشته بود به فاصله 1 ماه  بعدش و دوباره 6ماه بعد . در نهایت رفتم پیش پزشک انسیتو و کارت رو تایید کرد و مهر خارجی ردیف هپاتیت ب هم درج شد . در ضمن گفتن که برای واکسن مننژیت و آنفولانزا برم هلال احمر . برای واکسن mmr هم باید برم کلینیک دانشگاه تهران . در ضمن گفت چون قبلا آبله مرغان گرفتی برو آزمایشگاه و یه تست آنتی بادی آبله بده . زحمت نسخه اون رو همون خانوم دکتر انسیتو کشید . مابقی واکسن ها رو چهارشنبه میرم میزنم . سه شنبه و چهارشنبه رو مرخصی گرفتم که به کارام برسم . فردا میخوام برم دانشگاه و ریز نمراتمو بگیرم و بعد باید ببرم سازمان مرکزی دانشگاه آزاد تایید کنم . به نظرم هر مدرکی که ممکنه خارج از ایران لازم بشه باید تهیه و ترجمه کنم . حتما با خودم خواهم برد چون میدونم الان که اینجا هستم کسی به دردم نمیخوره وای به حال اینکه دستم کوتاه باشه . اگر روزی بخوام اونجا ادامه تحصیل بدم باید هی زنگ بزنم التماس داداشم بکنم که بره دنبال کارام . پس باید آینده رو پیش بینی کنم .

الان بیشتر نگران ترجمه مدارکم . چون نمیدونم یه چیزایی مثله شناسنامه کارت ملی , لیسانس , کارت خدمت و ... رو چطوری میشه به دارالترجمه سپرد که ترجمه بکنن و ببرن وزارت امور خارجه و دادگستری تایید کنن . اینا مدارک مهمی هستن و اگر سوء استفاده ای ازش بشه بدبختی با خودش میاره . واجبه که در این زمینه تحقیق کنم و یه جای خیلی معتبر گیر بیارم که رسید همه مدارکم رو بده . نتیجه این تحقیق رو چهار شنبه مینویسم .

اما این وسط یه خبر خوب هست و اینکه یه تعدادی از واکسن هایی که لازمه بزنی میتونی با هزینه خیلی کمی تمومش کنی اما اونم راه داره . چه راهی ؟

باید بری انسیتو پاستور به 2 دلیل . اول اینکه تنها مرجعی که کارت واکسیناسیون بین المللی صادر میکنه اینجاست دوم اینکه واکسنی که اینجا میزنی مثلا هپاتیت مرحله اول اگر 10 هزار تومن باشه جاهای دیگه مثلا بیمارستان مهراد 50 هزار تومنه . فقط واکسن mmr هست که انسیتو نمیزنه و باید بری جاهای دیگه . میگن این واکسن یه ویروس زندست و باید بلافاصله پس از تولید مصرف بشه . به همین خاطر باید مرتب به مراکز واکسیناسیون سر بزنی و به محض توزیع واکسن بزنی تو گوشش . بهترین جا هم برای این کار کلینیک دانشگاه تهران خیابان 16 آذر . این اطلاعاتی که گفتم همش تحقیقاتی بود و تقریبی . چون خودم فردا میخوام برم دنبالش . بنابراین فردا اطلاعات دقیقتری رو مینویسم . علت این که از الان هم دارم میرم دنبالش اینه که بعضی از واکسن ها مثل هپاتیت 3 مرحله ای بوده و حدودا مرحله آخرش 7 ماهه دیگ میشه .

هر چی گردش مالیتون بیشتر باشه تاثیر مثبت اون هم بیشتره . کلا باید به آفیسر پروندتون ثابت کنین که اینجا دارای موقعیت اجتماعی خوبی هستین و قرار نیس برین آویزون بشین .  اما از اونجایی که ایرانی ها استاد سندسازی هستن اینم راه داره . 3 ماه قبل از مصاحبه یه حساب باز میکنین و هی پول میریزین و برمیدارین . میگن حدودا باید بالای 15 ملیون اعتبار داشته باشین . البته این ماله زمان دلار 1200 تومن بود . خیلی ها هم هستن که پوله برادر و خواهرو پدر و خلاصه همرو میگیرن یه دفعه میشه 50 ملیون . بعد یه گردش حساب و موجودی میگیرن و دو ساعت بعد حسابو خالی میکنن . آخه طبق روال این امکان وجود داره که روز مصاحبه نیازی نیست گردش حسابت خیلی جدید باشه و حدودا میتونه ماله 3 ماهه قبل هم باشه .

حالا قصه من اینه که پس انداز خودمو گذاشته بودم توی موسسه مالی و اعتباری مهر یا بسیجیان چون که به صورت روز شمار 17 درصد سود میده و در برابر پاسارگاد که بهم 6 رصد میداد خیلی بهتر بود . گفتم یه تیر 2 نشون بزنم و از همین موسسه گردش حساب بگیرم .

رفتم خدمت آقای رئیس و با کلی کلاس گفتم که یه گردش حساب برای سفارت میخوام و ایشون هم با کلی احترام این زحمتو کشیدن . اما یه دفعه یادم افتاد که فقط باید از بانک گردش حساب تهیه بشه و سفارت موسسات رو قبول نمیکنه بعلاوه موسسه مهر توی مهر تاییدش هم یه عبارت ( بسیجیان سابق ) نوشته که احتمال 150 درصد مشمول تحریم هم هست . این مطلبو با رئیس شعبه در میون گذاشتم و بنده خدا با کلی خجالت گفت که بله موسسه ما تحریم شده . بنابراین راهی نبود جز اینکه پول رو بردارم برم به حساب یه بانک بریزم و بعد از یه مدت گردش حساب مجازی دوباره برگردونم به موسسه . اما یه نکته جالب اینکه پشتیبان موسسه مهر بانک ملت بوده و توی این بانک حساب داره . رئیس شعبه پیشنهاد کرد که برم سرپرستیشون توی خیابان پاسداران گلستان چهارم و ازشون بخوام که گردش حسابمو بدن بانک ملت تایید کنه . به نظرم فکر بدی نبود . من که آخرشم میبرم پولمو یه بانک دیگه و یه حسابه تمکن مالیه مشتی درست میکنم ولی گردش حسابه اینها رو هم بگیرم بد نیست . حالا هنوز نرفتم سرپرستی ولی اگر رفتم و نتیجه گرفتم حتما اینجا مینویسم .   

بالاخره یه خبر خوب . همونطور که همه میدونن برای ادامه تحصیل توی دانشگاههای خارج از کشور باید علاوه بر مدرک تحصیلی ریز نمرات دانشگاهی رو هم ترجمه کنیم و پس از تایید وزارت امور خارجه و دادگستری به دانشگاه مربوطه ارسال کنیم. 

بچه های دانشگاه آزاد باید برن دانشگاه خودشون و یه فیش 5500 تومن بریزن به حساب و بعد از اون برن سازمان مرکزی دانشگاه و ریز نمرات رو تایید کنن . معمولا این فرآیند یکی دو روز طول میکشه .

خبر خوب اینه که به گفته آقای صامت معاون امور فارغ التحصیلان دانشگاه آزاد اسلامی تا مهر 91 سامانه ویژه ای راه اندازی میشه که طی اون دیگه برای دریافت ریز نمره لازم نیست به واحد دانشگاهیتون برید و از طریق سامانه با پرداخت اینترنتی درخواست میدین و بعد از دو سه روز ریز نمره درب منزل پست میشه .

خوشم میاد که بالاخره معنی سامانه و اینترنت داره برای مسئولین محترم روشن میشه . هر چند که مهر 92 هم راه اندازی بشه باید شکرگذار بود ولی خداییش باید قبول کرد که پیشرفت عظیمی در ارائه خدمات این معاونت محسوب میشه . باور کنید از سال 76 تا حالا یه روش کاری بیشتر ندارن .

امروز دوباره رفتم به مرکز فنی و حرفه ای تا ببینم امتحان عملی مجدد کی برگزار میشه . دیدم یه تاریخ زده روی دیوار که برید 15000 تومن دوباره پول بریزید و تا 20/8 بیاریید . امتحان شما هم 20/9 برگزار میشه . رفتم گفتم آقا چه وضعشه . نمیشه زودتر بگیریید که اگر قبول نشدیم توی همین دوره جدید ثبت نام کنیم بیخودی 3 ماه عقب نیفتیم . اما طرف یه نگاه عاقل اندر نادانی به من کرد و گفت شما تازه 15/7 امتحان دادی این تاریخ روی دیوار ماله شما نیست . نتیجه امتحان عملی شما هنوز نیومده . شاید امتحان مجدد شما از اون تاریخ ها هم دیر تر باشه . اینجا بود که به خودم گفتم  I LOVE YOU PMC اینجا ایرانه .

بعد گفتم اگر میشه یه شماره تلفن بدین که من دوباره تا اینجا نیام نتیجه رو تلفنی ازتون بپرسم . بدون اینکه نگاهم کنه گفت شماره مرکز هعم روی دیواره اگر سرمون خلوت باشه جواب میدیم اما معمولا سرمون شلوغه . رفتم دیدم شماره ای که میگفت شماره روابط عمومیه که هیچوقت اصلا بر نمی دارن . کلا آدم های چالی هستن این فنی حرفه ای ها به خدا . اومدم از در بیام بیرون دیدم یه بوی آبگوشتی پیچیده تو راهرو که آدم ضعف میکنه . یه نگاه انداختم دیدم از آبدارخونه یه خانومه پیداست که داره غذا رو هم میزنه . یعنی یه اداره دولتی ساعت 11 کارمنداش دارن دیزی بار میزارن . به خدا ما از وقتی ابر قدرت شدیم و مدیریت جهانی انجام میدیم خیلی راحت شدیم . یعنی با چشمام دیدم که میگم ها ....

از مرکز که اومدم بیرون سوار موتور شدم راه افتادم برم اداره که از میدون بهمن یا همون کشتارگاه سابق رد شدم . دور میدون چندین مغازه بود که هنوزم تو حال و هوای دهه 60 بود . هنوزم جو کشتارگاه بودن داشتن . روی سینی های چرکول پر بود دل و جگر گوسفند . من هم که حساس .. آب از دهنم راه افتاده بود . یه دفعه روی یکی از سینی ها یه چیزی دیدم اندازه کله رئیسمون . خوب نگاه کردم دیدم قلب گوساله گذاشته . آقا نمیدونی چه رخی داشت . تو این فکر بودم که یعنی میشه من یه روزی یه دل گوساله رو تنهایی بخورم که یه صدایی بهم گفت خودتی بابا ... تو هر جور شده میای این دله بیچاره رو میخری فیلم بازی نکن . من هم گفتم ننننننه .خیلی هم مهم نیست . نخوردیم هم نخوردیم . حداقل امروز نمیخرم . حالا شاید فردا خریدم . سر راه هم رفتم موسسه مالی و اعتباری مهر که یه گردش حساب برای سفارت بگیرم که حکایت اون هم جالبه فردا مینویسم

عمدتا برای یه کسی که از آمریکا یا استرالیا و یا کانادا ویزای مهاجرت یا اقامت کاری میخواد چند تا عامل خیلی مهمه که آموزش یکی از اونهاست

- حدودا 2000 ساعت آموزش

- سابقه کار که برای لیسانس حدودا بالای 3 یا 4 ساله ( سابقه بیمه مهمه )

- ارائه مقاله در مجلات مخصوصا ISI و یا در کنفرانس های معتبر

- ثبت اختراع

- سابقه ورزشی مخصوصا به طور حرفه ای

مدرک بین المللی زبان

تصمیم گرفتم برای هر کدوم یه برنامه بریزم  که 1 ساله تموم بشه . هر  کدومو به وقتش مینویسم . فعلا برای آموزش تصمیم گرفتم فنی و حرفه ای رو شرکت کنم بعلاوه کلاس های PLC که شرکت گذاشته و یه چند تا مدرکم که از قبل دارم .

میدونی دوست عزیز تو راست میگی همه جای دنیا سختی در کنار راحتی هست . ولی موضوع میدونی چیه ؟ نمیدونم چند سالته ولی وقتی به سن ۳۰ سال میرسی دیگه رسیدن به چیزی خوشحالت نمیکنه اما نرسیدن به یه چیزهایی خیلی ناراحتت میکنه . مهم اینه که تا وقتی جوونیم هر تلاشی که از دستمون بربیاد انجام بدیم . وگرنه مثله بقیه تو میانسالی باید بگیم  اگر بساز بفروش میشدم الان وضعم این نبود . اگر با یه خانواده پولدار وصلت میکردم الان خوشبخت بودم . اگر شرکت نفت کار میکردم الان راحت بودم و هزار تا اگر دیگه . نمیخوام الان فوری مثال نقض  برام بیارین که نه خیلی ها بودن که این کارها رو هم انجام دادن ولی الان کلی خاک بر سرشون شده . نه دنبال این نیستم شما هم نباشین . اصلا حرفم چیز دیگست .

حرفم اینکه اینقدر از بچگی خواستیم و نشد که دیگه غروری برامون نمونده . اینم که نشون میدیم ویترینه به خدا .

صحبت از خواستن و رسیدنه .اصلا برام مهم نیست که اونور دنیا هم فقر هست . اما میخوام یه بار هم که شده خودم یه تصمیم بگیرم و بهش عمل کنم . نه از روی اجبار و نه از روی نیاز .

ببین دوست خوبم ما درس میخونیم برای چی ؟ با خودت رو راست باش . مثله کلاس اولی ها نگو که میخواهیم با سواد شویم . درکمون بره بالا یا .....

همش به خاطر اینکه در آینده موقعیت اجتماعی خوبی کسب کنیم . مجبوریم . وگرنه بدون پشتوانه خانوادگی و مالی باید راه کارگری رو پیش بگیریم و با وجود اینکه پیامبر  (ص) َو امام صادق (ع) بر دستان کارگر بوسه میزنند و نوع انقلابیش هم امام خمینی بود که تکریم کارگر رو مطرح کرد باز هم یه کارگر حقوقی میگیره به نام پایه وزارت کار . یعنی دولت محترم تشخیص داده که الان توی این زمونه ۴۰۰ هزار تومن دستمزد برای یه کارگر کفایت میکنه . به حاشیه نریم .

درکل از کودکی همه چیزمون از روی اجباره . درس خوندن . سربازی رفتن . دانشگاه رفتن . کاری برای امرار معاش پیدا کردن نه کاری که استعداد و علاقه بهش داریم . جبر زندگیه ها نه پدر و مادر یا کسه دیگه .

علاوه بر همه این حرفها ما زندگیه پدر و مادر و برادرمون رو دیدیم . جاذبه هش رو میدونیم . سختی هاش رو هم میدونیم . چیزی که آخرش پیداست چه لطفی داره که ادامه بدی . کیه که دوست نداره راهی رو امتحان کنه که قبلا هیجانش از بین نرفته . یه بار هم که شده باید کند . باید رها شد از جبر روزگار . باید از چاله در اومد حتی اگر مقصدمون یه چله دیگه باشه .

از اینکه با فکر برام نظر گذاشتی ممنونم . اما من میخوام پا تو راهی بذارم که میدونم سخته . خیلی سخت . ولی چون بدون اجبار خودم و فقط خودم انتخابش کردم دوستش دارم و تا ته ادامه میدم .

من یه جوونه عیاش و بیکار نیستم . آدم راحت طلبی هم نیستم . الان هم بعد از ۲۹ سال موقعیت خوبی کسب کردم . یه مهندس برق توی یه کارخونه نیمه دولتیم و شاید ۵۰ تا کارگر زیر دستمه . حقوقم هم بالای ۱ ملیونه . اینو گفتم بدونی که اهله تلاشم و دنباله راحت طلبی خودم نمیرم اونور دنیا . خوشی هم زیر دلم نزده قول میدم . ولی ...

ولی از تجاوز هر لحظه به حریم و شخصیتم خسته شدم . از پدر و مادر گرفته که حریم فردی آدمو ندیده میگیرن تا جایی که وقتی نیستی کمد و کیفتو میگردن که نکنه یه وقت از راه بدر بشی تا راننده اتوبوس و تاکسیو همکاران اداره و ....

تازه وقتی اعتراض میکنی میبرنت زیر سوال که ای بابا چقدر بی معرفتی . چقدر خسیسی . چقدر  مغروری . چقدر بی حیایی و هزاران چقده دیگه

اینبار تصمیم گرفتم که بخوام و به دست بیارم . حالا اگر رفتم و دیدم آش دهن سوزی نیست بر میگردم . ولی دیگه آرامش دارم که در حق خودم کوتاهی نکردم . از توانایی هام استفاده کردم .

ببخشید که سرتو درد آوردم ولی لازم بود برای خودم هم که شده یباره دیگه یه چییزهایی رو یادآوری کنم .

ولی یه فرق هایی بین من و اون هست . اینکه من مثل اون بچه درس خون نبودم . از دانشگاه دولتی لیسانس و فوق لیسانس نگرفتم . تازه 98 درصد کارهایی که میکنم هم بدون اطلاع خانوادست . پدرم هیچوقت دنباله کار پیدا کردن یا ازدواج کردن یا ادامه تحصیل من نبوده . هر چی که الان هستم لطف خدا بوده و بس .

من یه پسر 29 ساله ام که 4 ساله توی شرکت ؟؟؟؟ کار میکنم . لیسانس الکترونیک دانشگاه آزاد دارم و توی این 4 سال هنوز نتونستم خونه بخرم یا ازدواج کنم و تشکیل زندگی بدم . با این اقتصاد داغونی هم که این مملکت داره روز به روز از قدرت خرید آدم کمتر میشه . 700 تومن حقوق میگیری ولی یهو پراید از 9 تومن میشه 12 تومن . چه برسه به خونه .

 به هر حال بنا به دلایلی تصمیم گرفتم برای مهاجرت به هر وسیله ای اقدام کنم . نمیخوام مثله پدر و پدر بزرگم زندگی کنم .توی این وبلاگ استارت کارم برای مهاجرت رو زدم و به امید خدا روزی هم که به مقصدم برسم این دفترچه خاطراتو نمیبندم .